Πάτα Σέκα – Από Σκλάβος, Σύμβολο Ελευθερίας. Η ιστορία του Ροσέ Ζοζέ Φλορένσιο

 

Αναγκασμένος να γίνει σκλάβος αναπαραγωγής: 40 χρόνια σκλαβιάς και πάνω από 250 παιδιά του Πάτα Σέκα.. 

Μια εκπληκτική ιστορία !! 

Πάτα Σέκα – Από Σκλάβος, Σύμβολο Ελευθερίας. Η ιστορία του Ροσέ Ζοζέ Φλορένσιο, γνωστού ως Πάτα Σέκα, δεν είναι μια απλή αφήγηση – είναι ένας θρύλος. 

Μια ιστορία γεμάτη πόνο, ελπίδα και θρίαμβο.

Μια ιστορία ενός ανθρώπου που δεν είχε τίποτα, εκτός από μια αδάμαστη θέληση. 

Η δύναμη του τον έκανε εμπόρευμα, αλλά το πνεύμα του τον έκανε ακατάβλητο. 

Για δεκαετίες, παρέμεινε αλυσοδεμένος στη σκλαβιά,μόνο και μόνο για να γίνει σύμβολο εξέγερσης και αντίστασης. 

Το παιδί που δεν γνώρισε παιδική ηλικία. 

Το 1828 , στην πόλη Σοροκάμπα της Βραζιλίας, γεννήθηκε ένα αγόρι.

Αλλά δεν γεννήθηκε για να ζήσει – γεννήθηκε για να ανήκει. 

Ήταν μαύρος. 

Ήταν σκλάβος. 

Και η μοίρα του είχε γραφτεί πριν καν πάρει την πρώτη του ανάσα. 

Στην ηλικία των δώδεκα ετών,

πουλήθηκε σε σκλαβοπάζαρο. 

Ένα κομμάτι κρέας, ένας αριθμός, ένα αντικείμενο. 

Μα αυτό το αγόρι επρόκειτο να κάνει κάτι αδιανόητο: να ξαναγράψει το πεπρωμένο του.

Μεγάλωσε χωρίς να του επιτρέπεται να είναι άνθρωπος – μόνο εργαλείο. Όταν το κορμί του έφτασε τα δύο μέτρα, όταν οι μύες του έγιναν ατσάλι, οι αφέντες του αποφάσισαν: δεν θα ζούσε – θα αναπαραγόταν.

Ο άντρας που τον ανάγκασαν να δημιουργήσει ζωή. Τον μετέτρεψαν σε ζωντανή μηχανή αναπαραγωγής. Αγάπη; Δεν του επιτρεπόταν. Οικογένεια; Δεν του επιτρεπόταν. Βούληση; Ξεχάστε το.

Το σώμα του δεν του ανήκε – ήταν ένα εργαλείο για να γεννηθούν και άλλοι σκλάβοι. 

Οι γαιοκτήμονες θεωρούσαν πως είχαν βρει την τέλεια στρατηγική: ένας άντρας σαν τον Πάτα Σέκα

μπορούσε να δημιουργήσει ολόκληρες γενιές σκλάβων. 

Και έτσι, τον ανάγκασαν να το κάνει. Ξανά και ξανά. Χρόνο με τον χρόνο. Δεκαετία με τη δεκαετία. 

Κανείς δεν ξέρει πόσα παιδιά απέκτησε.

Ίσως 249. Ίσως περισσότερα. 

Παιδιά που δεν του επιτρεπόταν να γνωρίσει. Παιδιά που γεννήθηκαν όπως κι εκείνος: χωρίς ελευθερία. 

Ο αλυσοδεμένος επαναστάτης.

Όμως, κάτι μέσα του δεν έσπασε ποτέ. 

Το αφεντικό του τον εμπιστευόταν να εκτελεί θελήματα, να πηγαίνει στην πόλη, να κινείται ελεύθερα στη φυτεία. 

Λάθος. 

Γιατί ο Πάτα Σέκα άρχισε να βοηθά άλλους να αποδράσουν.

Ήξερε πως το δικό του ανάστημα τον καθιστούσε εύκολο στόχο αν έφευγε. Αλλά μπορούσε να γίνει γέφυρα για τους άλλους. 

Να γίνει το χέρι που σπρώχνει τις αλυσίδες να πέσουν.

Και το έκανε. Ξανά και ξανά. 

Το όνομά του ψιθυριζόταν στις σκλάβες καλύβες, στις φυτείες, στα δάση. 

Ο γίγαντας που πολεμούσε χωρίς σπαθί. 

Οι φυγάδες βρήκαν καταφύγιο στα Κιλόμπος

τα κρυμμένα χωριά των ελεύθερων σκλάβων.

Και ο Πάτα Σέκα έγινε κάτι μεγαλύτερο από άντρας. 

Έγινε μύθος.

Όταν οι αλυσίδες έσπασαν. 

Ήρθε το 1888. 

Μια χρονιά που άλλαξε τα πάντα. 

Η σκλαβιά καταργήθηκε. 

Μετά από σαράντα χρόνια δεσμών, ο Πάτα Σέκα ήταν επιτέλους ελεύθερος.

Το αφεντικό του, ξέροντας πως δεν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, του έδωσε ένα μικρό κομμάτι γης. Και εκεί, για πρώτη φορά στη ζωή του, ο Πάτα Σέκα είχε κάτι που ήταν δικό του.

Καλλιέργησε ζαχαροκάλαμο, έφτιαξε ραπαδούρα, και για πρώτη φορά, μπορούσε να επιλέξει το πώς θα ζήσει. 

Η αγάπη που του είχε στερηθεί – και όμως τη βρήκε.

Όταν ήταν ακόμα σκλάβος, είχε δει μια γυναίκα. Την Παλμίρα…

Εκείνη τη μέρα, δεν μπόρεσε να της πει τίποτα. Αλλά το πρόσωπό της έμεινε χαραγμένο μέσα του. 

Τώρα, ως ελεύθερος άντρας, επέστρεψε και της είπε: «Ήρθα για να μείνω.»

Παντρεύτηκαν. 

Απέκτησαν εννέα παιδιά και για πρώτη φορά, τα παιδιά του ήταν «δικά του». 

Ένα κληροδότημα που δεν πεθαίνει. Τα χρόνια πέρασαν. 

Μα το αίμα του συνέχισε να κυλά. Σήμερα,

το 30% των κατοίκων της γενέτειράς του μπορεί να τον θεωρεί πρόγονό του. 

Στα 130ά του γενέθλια, όλη η κοινότητα γιόρτασε τη ζωή του. 

Αλλά τότε, τον χτύπησε η μοίρα. 

Πάτησε σκουριασμένο καρφί και η

πληγή μολύνθηκε. 

Και έτσι, ο άντρας που επέζησε από τα αδιανόητα, νικήθηκε από το τίποτα. 

Στις 13 Ιουνίου 1958, τα μάτια του έκλεισαν για πάντα. 

Αλλά η αλήθεια είναι πως :

ο Πάτα Σέκα δεν πέθανε ποτέ.

Ζει σε κάθε άνθρωπο που αρνείται να δεχτεί την καταπίεση. 

Σε κάθε φωνή που μιλά για δικαιοσύνη. Σε κάθε δεσμό που σπάει. Γεννήθηκε με αλυσίδες. Έφυγε ως θρύλος.

Έφυγε» στα 52, με ένα παράπονο "Ο Ηρωας του Τάμπερε"

 Νικόλας Ακτύπης

 https://menshouse.gr

Πολύ πριν την 11^η Αυγούστου 1999, όταν ο Γρηγόρης Γεωργάτος έγινε ο πρώτος Έλληνας που αγωνιζόταν στην Ίντερ, ένας άλλος συμπατριώτης μας ετοιμαζόταν να ζήσει το ίδιο όνειρο. Δυστυχώς, όμως, ο Νίκος Πεντζαρόπουλος, ο περίφημος «Ήρωας του Τάμπερε» έπεσε θύμα της εποχής του.

Το ημερολόγιο γράφει 15 Ιουλίου 1952 και η Εθνική Ελλάδας αντιμετωπίζει την Δανία στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Ελσίνκι. Μέρος του ποδοσφαιρικού τουρνουα φιλοξενείται στο Τάμπερε και οι Έλληνες διεθνείς έρχονται αντιμέτωποι με κάτι πρωτόγνωρο. Ένα γήπεδο με χορτάρι, την ώρα που εκείνοι είχαν συνηθίσει να ματώνουν τα γόνατά τους στα ξερά…

Ο ήρωας του Τάμπερε

Το τελικό σκορ είναι ήττα για την γαλανόλευκη με σκορ 2-1. Ένα αποτέλεσμα που χαρακτηρίζεται τιμητικό, αλλά περνά σε δεύτερη μοίρα. Βλέπετε, όλα επισκιάζονται από την εμφάνιση του Νίκου Πεντζαρόπουλου. Του 25χρονου –τότε- τερματοφύλακα του Πανιωνίου που από εκείνη την ημέρα κερδίζει το προσωνύμιο «Ο ήρωας του Τάμπερε».

«Εκείνη τη μέρα έκανα το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας μου. Πέναλτι δεν υπήρχε, αλλά έπιασα σουτ από κοντά, από μακριά, αποκρούσεις, σέντρες. Βρισκόμουν σε μια διαρκή κίνηση σε όλο το παιχνίδι» θυμήθηκε μετά από χρόνια ο ίδιος…

Ταυτόχρονα, βέβαια, στο μυαλό του ήρθαν και δυσάρεστες αναμνήσεις. Οι οποίες θα μπορούσαν να είναι απολύτως ευχάριστες αν ζούσε σε μια άλλη εποχή και όχι την δεκαετία του 1950. Οι μεταγραφές, ακόμη και μεταξύ ελληνικών ομάδων, ήταν κάτι δύσκολο. Πόσω μάλλον σε συλλόγους του εξωτερικού. Μισό αιώνα αργότερα ο Νίκος Πεντζαρόπουλους θα μπορούσε εύκολα να αρπάξει την ευκαιρία ζωής που του δόθηκε εκείνο του αυγουστιάτικο απόγευμα στην Φινλανδία.

Ανάμεσα στους θεατές του ιστορικού ματς είναι και ο τότε προπονητής της Ίντερ, Αλμπέρτο Φόνι. Όπως πολλοί άλλοι, που συνέκριναν τις εμφανίσεις με αυτές του θρυλικού Ρικάρδο Θαμόρα, εντυπωσιάζεται από τον Έλληνα πορτιέρε. «Γεννήθηκε ο νέος Θαμόρα» έγραψε ο Τύπος! Τον πλησιάζει και χρησιμοποιώντας αγγλικά, ιταλικά και πολλές χειρονομίες, του εξηγεί ότι τον θέλει στους «νερατζούρι».

Η πρόταση και το «όχι» του Πανιωνίου

Όταν η αποστολή επιστρέφει στα πάτρια εδάφη, το ενδιαφέρον της ιταλικής ομάδας για τον τερματοφύλακα παίρνει επίσημο χαρακτήρα. Η πρόταση φτάνει στα γραφεία του Πανιωνίου και η Ίντερ ζητά τον Πεντζαρόπουλο προσφέροντας 100.000 δραχμές. Ποσό πολύ μεγάλο για την εποχή. Όσο για τον νεαρό τερματοφύλακα, η Ίντερ του υπόσχεται ετήσιο συμβόλαιο με χρήματα που ίσως δεν θα έβγαζε σε ολόκληρη την καριέρα του στην Ελλάδα.

Ωστόσο η διοίκηση του Πανιωνίου, πολλά χρόνια πριν συμβεί κάτι αντίστοιχο στο μπασκετικό τμήμα με τον Φάνη Χριστοδούλου, διστάζει. Η περηφάνια των ανθρώπων του συλλόγου για τον «Ιστορικό» είναι τέτοια που δύσκολα θα ενέδιδαν ακόμη και σε μια τέτοια πρόταση. Λένε, επίσης, ότι ο πρόεδρος Δημητρός Καραμπάτης αναλογίστηκε και πιθανές αντιδράσεις του κόσμου. Ίσως δεν ήθελε να συνδυάσει το δικό του όνομα με την πώληση του καλύτερου παίκτη.

Ενδεχομένως, σύμφωνα με άλλες πηγές, να εκνευρίστηκε κιόλας! Από τι; Μα από το γεγονός ότι ήδη ο Νίκος Πεντζαρόπουλος μαζεύοντας οικονομίες, είχε κλείσει ήδη εισιτήριο για να μεταβεί στη βόρεια Ιταλία. Χωρίς να λάβει άδεια από την ομάδα…

Ο καλύτερος στην Ελλάδα

Το τρίτο παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας (κάποιο λένε 6 παιδιά, άλλοι 8), ο Νίκος Πεντζαρόπουλος γεννήθηκε το 1927 στην Καλλιθέα. Σε ηλικία 16 ετών εντάχθηκε στον γειτονικό Πανιώνιο και το 1948, πολύ νέος, είχε γίνει ήδη διεθνής. Κάθε Κυριακή εντυπωσίαζε με τις επεμβάσεις του και κυρίως με τα εκπληκτικά ρεφλέξ του.

Ιστορικός έχει μείνει και ο ασπασμός από τον Ανδρέα Μουράτη σε ένα ματς με τον Ολυμπιακό στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Είχε που είχε δυνατό σουτ, βοήθησε και ο αέρας που φυσούσε εκείνη τη μέρα και η μπάλα έδειχνε ότι θα κρεμούσε τον εκτός εστίας Πεντζαρόπουλο. Εκείνος οριζοντιώνει το κορμί του, αφού κάνει βήματα προς τα πίσω και με τη γροθιά του αποσοβεί το σίγουρο γκολ. Ο Μουράτης τον φιλά ως ένδειξη απόλυτης παραδοχής των ικανοτήτων του και οι αντίπαλοι θεατές του χαρίζουν παρατεταμένο χειροκρότημα.

Επτά μήνες στο Μιλάνο

Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος μάλλον έπραξε αυτό που θα έκανε οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του. Είδε μια ανέλπιστη ευκαιρία να ξεφύγει από τα ελληνικά όρια και την φτώχεια της μεταπολεμικής Ελλάδας και να ζήσει το απόλυτο όνειρο. Να αγωνιστεί σε μία από τις μεγαλύτερες ομάδες στην Ευρώπη. Και αποφάσισε να το κυνηγήσει.

Εγκαθίσταται στην πρωτεύουσα της Λομβαρδίας, υπογράφει συμβόλαιο με την Ίντερ και αρχίζει προπονήσεις. Παράλληλα συμμετέχει στην προετοιμασία και αγωνίζεται σε φιλικά παιχνίδια.

Σε ένα από αυτά πραγματοποιεί και εντυπωσιακή επέμβαση στον… θεό και ιταλική εφημερίδα την δημοσιεύει με λεζάντα «Ο Πεντζαρόπουλος πετάει». Ήδη τον αποκαλούν «ο ιπτάμενος τερματοφύλακας» και ο ίδιος περιμένει με αγωνία τον Πανιώνιο να στείλει την ελευθέρας του. Κάτι που δεν συνέβη ποτέ.

Μετά από περίπου 7 μήνες, το παίρνει απόφαση. Οι κυανέρυθροι δεν θα συναινούσαν στην μεταγραφή και περίλυπος παίρνει το δρόμο της επιστροφής.

Ένας άλλος Πεντζαρόπουλος και το πικρό τέλος

Φαίνεται πως αυτή η περίοδος και όσα συνέβησαν άφησαν το αποτύπωμά τους στον Έλληνα γκολκίπερ. Αν και οι φίλοι του Πανιωνίου του επιφύλαξαν αποθεωτική υποδοχή στον σταθμό Λαρίσης και εκείνος συνεχίζει να λατρεύει το σύλλογο, παρά το θέμα που προέκυψε με τη διοίκηση, δεν μπορεί ποτέ να επανέλθει στα γνωστά στάνταρντς απόδοσης.

Τελικά αγωνίζεται για άλλες δύο σεζόν στη Νέα Σμύρνη και στη συνέχεια κρεμάει τα γάντια του. Δεν είναι καν 28 ετών…

Αρχικά δουλεύει ως μηχανικός αυτοκινήτων, πριν επιστρέψει στο ποδόσφαιρο ως προπονητής τερματοφυλάκων. Μια θέση που διατήρησε για ένα διάστημα και στα τμήματα υποδομής του Πανιωνίου.

Στις 29 Μαρτίου 1979 φεύγει τελικά από αυτή τη ζωή χτυπημένος από καρκίνο. Μόλις 52 ετών… Αυτός ο απογοητευμένος ήρωας-σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής, στέκεται άτυχος ακόμη και εκεί. Λίγους μήνες αργότερα ο αγαπημένος του Πανιώνιος κατακτά το πρώτο Κύπελλο Ελλάδας στην ιστορία του. Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος δεν είναι εκεί για να το πανηγυρίσει…

“Octavius”, τo πλοίο-φάντασμα

 

Το 1761 το πλοίο “Octavius” αγκυροβόλησε στο Λονδίνο προκειμένου να φορτώσει εμπόρευμα και να σαλπάρει για την Κίνα.

Στο πλοίο επιβιβάστηκε το πλήρωμα, ο καπετάνιος, η γυναίκα του και ο γιος τους. Έφτασαν με ασφάλεια στην Κίνα, όπου ξεφόρτωσαν το φορτίο και λίγο αργότερα ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής.

Ο καιρός ήταν εξαιρετικά ζεστός και οι θερμοκρασίες υψηλές, γι’ αυτό ο καπετάνιος αποφάσισε να κατευθυνθεί στη Βρετανία από το “Βορειοδυτικό Πέρασμα” ένα θαλάσσιο δρόμο στον Αρκτικό Ωκεανό, όπου το πλοίο θα έπλεε ανάμεσα σε μεγάλα κομμάτια πάγου, όμως θα έφτανε γρηγορότερα στη Βρετανία. Εκείνα τα χρόνια, ο συγκεκριμένος θαλάσσιος δρόμος ήταν αχαρτογράφητος και δεν είχε εξερευνηθεί από τους θαλασσοπόρους. Το “Octavius” άλλαξε πορεία με εντολή του καπετάνιου και από τότε χάθηκαν τα ίχνη του. Το πλοίο και οι ναύτες εξαφανίστηκαν για πάντα.

 

Το παγωμένο πλήρωμα

Μετά από 14 χρόνια, το φαλαινοθηρικό Herald έπλεε ανοικτά των ακτών της Γροιλανδίας, όταν εντόπισε το πλοίο Octavius να πλέει ακυβέρνητο στη θάλασσα. Τα πανιά του είχαν σχιστεί και το πλοίο βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση. Ο καπετάνιος του Herald διέταξε τους ναύτες του να ανέβουν στο πλοίο και να το ερευνήσουν. Το κατάστρωμα ήταν ερημωμένο, δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος. Στη συνέχεια κατευθύνθηκαν στο αμπάρι, όπου έμειναν έκπληκτοι με το θέαμα που αντίκρισαν. Τα 28 μέλη του πληρώματος ήταν παγωμένα από το πολικό ψύχος. Μια γυναίκα είχε παγώσει αγκαλιά με τον παιδί της, τυλιγμένη με την κουβέρτα. Ο καπετάνιος ήταν καθισμένος στο γραφείο του, παγωμένος με το στυλό στο χέρι του. Οι ναύτες έφυγαν τρέχοντας από το πλοίο. Το μόνο που πήραν μαζί τους ήταν το ημερολόγιο του καπετάνιου, από το οποίο είχαν χαθεί μερικές σελίδες.

 

Στο ημερολόγιο ο καπετάνιος είχε καταγράψει το δύσκολο ταξίδι στον Αρκτικό Ωκεανό.

Όπως έγραφε, έφτασαν στο βορειοδυτικό πέρασμα, όπου το πλοίο εγκλωβίστηκε στους πάγους της Αρκτικής. Η τελευταία καταγεγραμμένη του θέση ήταν 250 μίλια βόρεια της Αλάσκας.

 

Το πλοίο πρέπει να έμεινε εγκλωβισμένο στον πάγο για αρκετό διάστημα, με αποτέλεσμα το πλήρωμα να πεθάνει από το κρύο. Πιθανόν έμεινε στην ίδια θέση επί πολλά χρόνια.

Όταν απεγκλωβίστηκε οι άνεμοι πρέπει να το οδήγησαν προς τη Γροιλανδία, όπου βρέθηκε πολλά χρόνια αργότερα να πλέει ακυβέρνητο από το Χέραλντ.

Ο καπετάνιος του Χέραλντ θεώρησε ότι το πλοίο ήταν καταραμένο και πίστευαν ότι ήταν κακός οιωνός, γι’ αυτό το εγκατέλειψαν και συνέχισαν την πορεία τους.

 

Από τότε κανένας δεν είδε ξανά το “Οctavius”. Σύμφωνα με τον μύθο, ο καπετάνιος είχε παίξει στον τζόγο ότι θα κατάφερνε να επιστρέψει γρήγορα από την Ανατολή μέσω Βορειοδυτικού Περάσματος στην Αγγλία. Αργότερα, ένας συγγραφέας είχε υποστηρίξει ότι το πλοίο ήταν το ίδιο με το “Γκλοριάνα” το οποίο είχε βρεθεί από τον καπετάνιο Τζον Γουόρενς, που είχε αναφέρει ότι το πλήρωμα του ήταν παγωμένο επί 13 χρόνια.

Οι χρονολογίες και η ιστορία των δύο πλοίων ταίριαζαν, όμως δεν ήταν δυνατόν να επιβεβαιωθεί, καθώς είχαν εξαφανισθεί. Το “Octavius” δεν εντοπίστηκε ποτέ ξανά και σήμερα αποτελεί έναν συναρπαστικό ναυτικό θρύλο.

mixanitouxronou.gr

Το Θαύμα της Σπιναλόγκας

 

1935 Ο ΠΑΠΑΣ ΤΩΝ ΛΕΠΡΩΝ ΤΗΣ ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑΣ

Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.

Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.

.

- Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ' έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.

Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή Πρόθεση να κάνει την κατάλυση.

.

Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θα ’ρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού ναΐσκου.

Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το "θαύμα της Σπιναλόγκα" συνέβαινε ξανά και ξανά.

To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό τους.

Ιδού, λοιπόν, ένας σύγχρονος αθόρυβος ήρωας, που δεν τιμήθηκε για το έργο του από κανέναν, και που -αν προσέξατε- δεν παραθέσαμε το όνομά του γιατί απλά δεν το γνωρίζουμε! Όσο κι αν έψαξα δεν μπόρεσα να το βρω. Το γνωρίζει όμως -σίγουρα- ο Θεός! Κι αυτό μας αρκεί!

Υστ: Πατήρ Χρύσανθος Κουτσουλογιαννάκης.

 

πηγη Facebook

Μιά μερίδα πατατάκια φουλ αλάτισμένα για εκδίκηση

 

Γνωρίζατε ότι το πιο δημοφιλές σνακ στον κόσμο, το πατατάκι, γεννήθηκε από μία απογοήτευση; Η ιστορία ξεκινά το 1853 στο Saratoga Springs της Νέας Υόρκης, στο εστιατόριο "Moon's Lake House", όπου ο George Crum, ένας λαμπρός σεφ Αφροαμερικανικής καταγωγής, έκανε όνομα με τις μαγειρικές του ικανότητες.

Μια μοιραία μέρα, ένας ιδιαίτερα επιλεκτικός πελάτης παραπονέθηκε ότι οι τηγανιτές πατάτες του Crum ήταν πολύ χοντρές και μουσκεμένες. Αποφασισμένος να δώσει ένα μάθημα σε αυτόν τον επισκέπτη, ο Crum έκοψε άλλες πατάτες λεπτές, τις τηγάνισε και τις αλάτισε πολύ. Προς έκπληξή του, ο πελάτης τις λάτρεψε και σύντομα όλοι ήθελαν να δοκιμάσουν από τα "Saratoga Chips" του Crum. "

Αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι ότι ο George Crum δεν κατοχύρωσε ποτέ με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τη δημιουργία του, ούτε έκανε μια περιουσία από αυτό. Αντ' αυτού, το πατατάκι έγινε τοπική αίσθηση, εξαπλώθηκε πέρα από τη Νέα Υόρκη και εξελίχθηκε στο σνακ που γνωρίζουμε σήμερα. Παρά ταύτα, ο Crum συνέχισε να εργάζεται στο "Moon's Lake House", ανοίγοντας τελικά το δικό του εστιατόριο, όπου πλούσιοι και διάσημοι θα έρχονταν να απολαύσουν τις πατάτες του.

Η συμβολή του Crum στην ιστορία της μαγειρικής είναι μια υπενθύμιση ότι ακόμα και οι μικρές μας πράξεις μπορούν να έχουν διαρκή επίδραση. Την επόμενη φορά που θα φάτε πατατάκι, θυμηθείτε τον ευφυή σεφ που μετέτρεψε ένα παράπονο σε μια εμβληματική δημιουργία που εξακολουθεί να αγαπιέται παγκοσμίως, πάνω από 170 χρόνια μετά.

(Στην φωτογραφία πορτραίτο του George Crum, του δημιουργού των chips με τη σύζυγό του!)

ΠΗΓΗ facebook 

Ο Σαλής απ'τα Χανιά

 

Ο Σαλής ήταν μια από τις γνωστότερες φυσιογνωμίες της πόλης των Χανίων τον περασμένο αιώνα. Ήταν απόγονος μαύρων εργατών ή χαλικούτηδων από την εποχή της Αιγυπτιοκρατίας στην Κρήτη, καταγόμενος από το Σουδάν ο οποίος δε θέλησε να εγκαταλείψει τα Χανιά κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922 και έτσι παρέμεινε στην πόλη, όπου έγινε ευρέως γνωστός για την εργατικότητα, την εγκαρδιότητα και την καλοψυχία του.

Υπήρξε ένας αγαθός γίγαντας πολύ αγαπητός στους Χανιώτες. Ζούσε σε ένα μικρό σπίτι με την αδελφή του. Κάποια στιγμή έκαναν απέλαση σε πολλούς ξένους από τα Χανιά Ανάμεσα τους και ο Σαλής, ο οποίος όταν ανοίχτηκε το καράβι βαθιά έπεσε στη θάλασσα κ κολυμπώντας γύρισε

«Αυτή είναι η πατρίδα μου» έλεγε. Και τελικά παρέμεινε για πάντα στα Χανιά.

Στα χρόνια της μεγάλης φτώχειας έκανε μια πράξη που τίμησε την ανθρωπιά, που έμεινε στην καρδιά του κόσμου. Αγόραζε, με τα λίγα χρήματα που έβγαζε, τρόφιμα (ρύζι, μακαρόνια, ζάχαρη) και τα έδινε σε έναν νεαρό φίλο του με ποδήλατο.

«Πήγαινε σε εκείνο το σπίτι, άφησε στην πόρτα αυτήν την τσάντα και πρόσεξε να μη σε δουν» έλεγε στο μικρό αγόρι, δίνοντας του το σχετικό πουρμπουάρ. Γιατί έτσι προστάτευε την αξιοπρέπεια εκείνου που είχε την ανάγκη.

Το πρωί, η κάθε φτωχή γυναίκα έβρισκε στην πόρτα της έναν θησαυρό. Αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια, κανένας δεν ήξερε ποιος είναι ο ευεργέτης.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, γύρω στο 1967, κέρδισε τον πρώτο αριθμό του λαχείου. Μοίρασε τα χρήματα σε δύο ορφανά κορίτσια, σαν προίκα για να παντρευτούν.

Πέθανε στις 29 Φεβρουαρίου 1967 στο δωμάτιό του επί της οδού Θεοτοκοπούλου την ώρα που κοιμόταν και τον βρήκαν δυο μέρες μετά.

Η Εκκλησία είχε ένα πρόβλημα. Επειδή ήταν μουσουλμάνος, δεν μπορούσαν να τον κηδέψουν σε χριστιανικό νεκροταφείο. Τότε οι Χανιώτες ξεσηκώθηκαν -προς τιμήν τους- και τον κήδεψαν δημοσία δαπάνη στο Κοιμητήριο του Αγίου Λουκά (εκεί βρίσκεται ακόμα ο τάφος του) και έγραψαν πάνω στο μάρμαρο:

"Ας ήταν μαύρη η μορφή σου. Μ’ από το χιόνι πιο λευκή ήτανε η ψυχή σου. Καλό ταξίδι».

Τα παιδιά τον αγαπούσαν γιατί τα υπολόγιζε και τους έδινε σοκολάτες και καραμέλες. Εκείνο το βράδυ έκλεψαν ένα ποδήλατο και το έβαλαν στον τάφο του, «για να πηγαίνει βόλτες» είπαν οι μικροί του φίλοι.

Στη σελίδα “Χανιά Παλιές Φωτογραφίες – Hania Old Photos” δημοσιεύτηκε μία σπάνια φωτογραφία του Σαλή από το 1960 δίπλα σε ένα άρρωστο παιδί στο νοσοκομειο!

Οχι! Αυτή τη φορά δεν θα ταξιδέψουμε με το πλοίο

 

Η Τζένη ήταν η γάτα μασκότ του Τιτανικού, που βρισκόταν στο πλοίο για να βοηθήσει στην καταπολέμηση των τρωκτικών. Έμενε στη γαλέρα του πλοίου ( δηλαδή στον χώρο ανάμεσα στη θάλασσα και τα κάγκελα του πλοίου) όπου τη φρόντιζε ένας ναύτης ονόματι Jim Mulholland.

Κατά τη διάρκεια των θαλάσσιων δοκιμών, η Τζένη γέννησε γατάκια και ο Τζιμ τους βρήκε ένα άνετο μέρος δίπλα στη γαλέρα του πλοίου. Η φροντίδα για τη μητέρα γάτα και τα γατάκια της διέλυσε τη μονοτονία της δουλειάς του Τζιμ να προετοιμάζει τον Τιτανικό για την απόπλευση.

Η Τζένη φαινόταν ικανοποιημένη με τη ζεστή θέση αυτής και των μωρών της κοντά στον λέβητα και με τα πλούσια υπολείμματα από την κουζίνα που της έφερνε ο Τζιμ.

Ωστόσο, μόλις το πλοίο έδεσε στο Σαουθάμπτον της Αγγλίας, λίγο πριν ξεκινήσει το παρθενικό του ταξίδι προς στη Νέα Υόρκη, η Τζένη κοίταξε περίεργα το περιβάλλον της και αμέσως άρχισε να αρπάζει τα γατάκια της ένα - ένα από το λαιμό και να τα μεταφέρει έξω από το πλοίο.

Ο Τζιμ την παρακολούθησε προσεκτικά και συνειδητοποίησε ότι...«αυτή η γάτα πρέπει να ξέρει κάτι που κανείς άλλος δεν ξέρει!». Στη συνέχεια μάζεψε γρήγορα τα λίγα υπάρχοντά του και έφυγε και από το πλοίο.

Χρόνια αργότερα, η εφημερίδα Irish Road δημοσίευσε την ιστορία της Τζένη αφού ένας δημοσιογράφος μίλησε με έναν πολύ ηλικιωμένο άνδρα - τον Τζιμ, ο οποίος του αφηγήθηκε την ιστορία.

Τόνισε εμφατικά ότι επέζησε χάρη στη γάτα και τα γατάκια της που τον "προειδοποίησαν".

 

 https://www.facebook.com/groups/1514551978851407/?hoisted_section_header_type=recently_seen&multi_permalinks=3398082797164973