Ο πρώτος Έλληνας ωκεανοπόρος, που με τη σύζυγό του, διέσχισαν τον Ατλαντικό και τη Μεσόγειο, με το μικρότερο σκάφος όλων των εποχών!!!!
Ο Σάββας Γεωργίου, το καλοκαίρι του 1956, πραγματοποίησε στα 36 του χρόνια ένα όνειρο ζωής, αφήνοντας έκπληκτο τον διεθνή Τύπο για τον άθλο του. Με αφετηρία τη Νέα Υόρκη, κατάφερε μέσα σε τρεις μήνες να περάσει τον Ατλαντικό και τη Μεσόγειο και να καταπλεύσει στη Ζέα του Πειραιά, με το μόλις 8.5 μέτρων σκάφος του, τη “Χαρά”, που θεωρήθηκε την εποχή εκείνη το μικρότερο σκάφος που πέτυχε ένα τόσο μακρινό ταξίδι.
Ο ριψοκίνδυνος θαλασσοπόρος, έκανε σχεδόν το ένα τρίτο της υδρογείου αν υπολογίσουμε και τις παρεκκλίσεις του ιστιοπλοϊκού, δηλαδή “όργωσε τις θάλασσες” για πάνω από 6.000 ναυτικά μίλια, χωρίς να χρησιμοποιήσει ούτε μία φορά μηχανή. Στο υπερατλαντικό αυτό ταξίδι είχε για βοηθό την σύζυγο του.
Η Σου, ήταν Αμερικανίδα, μόλις 22 ετών, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις και εμπειρία στην ιστιοπλοία.
Το ζευγάρι είχε παντρευτεί μία εβδομάδα νωρίτερα και κατά κάποιο τρόπο απόλαυσε το πιο παράξενο αλλά και γοητευτικό ταξίδι του μέλιτος.
Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και η μεγάλη του αγάπη για την θάλασσα τον έστρεψε γρήγορα στην ιστιοπλοΐα.
Ανήσυχο πνεύμα καθώς ήταν, αποφάσισε να αναζητήσει την τύχη του στην Αμερική και στις αρχές του ΄50, πήγε να εργαστεί ως ζωγράφος που ήταν και το κύριο επάγγελμα του. Γρήγορα ήρθε σε επαφή με Αμερικανούς άσσους της ιστιοπλοΐας και άρχισε να τους συναγωνίζεται. Ανακηρύχθηκε πρωταθλητής και κέρδισε πολλούς τίτλους στους αντίστοιχους τοπικούς αγώνες, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για τον Σάββα.
Όταν ανακοίνωσε στους Αμερικανούς συναθλητές του την απόφαση του να διαπλεύσει τον Ατλαντικό και να φτάσει στην Ελλάδα, τον ειρωνεύτηκαν. Εκείνος δεν πτοήθηκε και άρχισε να μελετά τα σκάφη που είχαν οι πρώτοι θαλασσοπόροι που διέσχισαν ωκεανούς. Αμερικανοί τεχνίτες σχεδίασαν υπό την αυστηρή επίβλεψή του το σκαρί του σκάφους.
Τα σχέδια στάλθηκαν στη Νορβηγία, στα μεγάλα ναυπηγεία “Λάρσεν”, όπου και ναυπηγήθηκε το σκάφος. Το χειμώνα του 1955, η “Χαρά” ήταν έτοιμη, όπως ακριβώς την είχε φανταστεί. Στις 10 Ιουνίου του 1956, ο Σάββας και η Σου αποπλέουν από τη Νέα Υόρκη.
Ο ίδιος είχε πει για το ρίσκο της απόφασης του: «Δεν υποτιμούσα τον κίνδυνο.
Και ίσως οι αμφιβολίες που φώλιαζαν μέσα μου, ίσως αυτές να ήταν που φτέρωναν την τόλμη μου. Λέω «ίσως».
Δεν ξέρω. Ούτε κανείς άλλος θαλασσοπόρος θα μπορούσε να σας πει με βεβαιότητα ποιος είναι ο βαθύτερος λόγος που τον σπρώχνει στο μεγάλο τόλμημα.
Το ταξίδι τους δεν ήταν εύκολο. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Υδρογραφικής Υπηρεσίας των Η.Π.Α., ο Ατλαντικός το καλοκαίρι του 1956 ήταν ο χειρότερος εκείνης της δεκαετίας, με καταγεγραμμένα πολλά ναυάγια και μάλιστα μεγάλων επιβατικών πλοίων γραμμής. Στη ζώνη του “Γκολφ Στριμ, τους έπιασε φοβερή τρικυμία.
Για έξι ολόκληρες ημέρες πάλευαν με τα κύματα και τελικά τα κατάφεραν.
Στις 28 Ιουλίου έφτασαν στο Γιβραλτάρ και πλέον ο τελικός προορισμός δεν φάνταζε μακριά.
Πρώτος σταθμός Ιθάκη, μετά Σαλαμίνα και τέλος Μαρίνα Ζέα στον Πειραιά.
Σήμερα στην μνήμη του θεσμοθετούνται αγώνες που φέρουν το όνομά του από πολλούς ιστιοπλοϊκούς συλλόγους.
Όταν κάποιοι τον ρώτησαν αν θα ήθελε να ξανακάνει ένα τέτοιο ταξίδι είχε πει: “Nαι θα’θελα! Θα’θελα πάλι να δω παλιούς φίλους στις Aζόρες και σ’άλλα μέρη που πέρασα. Tο ένα όνειρο που κάθε νέος θα μπορούσε να’χει, πραγματοποιήθηκε....Δεν έχω κανένα παράπονο απ’τη ζωή. Παντού και πάντα βρήκα αγάπη ή έστω συμπάθεια. Aυτό είναι που μετράει πιότερο.
Kι εσύ αναγνώστη που είχες την καλωσύνη και την υπομονή να διαβάσεις αυτό το βιβλίο, πήγαινε στη θάλασσα, αν δεν έχεις πάει ακόμη.
Θα λυτρωθείς. Aνάμεσα ουρανού και θάλασσας το μυαλό σου θα λαμπικάρει. Θα νοιώσεις ελεύθερος. Πήγαινε.…"
Πηγή Παλιά εικόνες και φωτογραφίες της Ελλαδος
