Ο κύριος της φωτογραφίας λεγόταν Αντώνης Χριστοφορίδης και γεννήθηκε το 1917(26/5) στη Μερσίνα της Μικράς Ασίας.
Το 1922 η οικογένεια του έχασε 7 μέλη στα ερείπια της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Η μητέρα του (ο πατέρας του είχε σκοτωθεί στο μικρασιατικό μέτωπο) , ο ίδιος και τα αδέρφια του εγκαταστάθηκαν στους Αμπελόκηπους.
Για να μπορεί να αντιμετωπίζει τους παλικαραδες της εποχής, γράφτηκε στη σχολή πυγμαχίας του Αγαθοκλη Μπάρκα, που λειτουργούσε σε ένα υπόγειο της οδού Ασκληπιού.
Πολυ γρήγορα το ταλέντο του έλαμψε και το 1934 έφυγε στη Γαλλία, όπου ξεκίνησε μια τρομερή αθλητική διαδρομή.
Πρωταθλητης Ευρωπης το 1938, παγκόσμιος πρωταθλητης το 1941 νικωντας τον Ιταλοαμερικανο Μπετινα στις Η.Π.Α. (με τις αμερικανικές εφημερίδες να γράφουν ότι οι Έλληνες νικάνε τους Ιταλούς και στα βουνά της Αλβανίας και στα ρινγκ της Νέας Υόρκης), τελείωσε την καριέρα του το 1947 έχοντας κατακτήσει συνολικά 5 επαγγελματικούς τιτλους στα ελαφρά και μεσαία βάρη.
Η κορυφαία στιγμή της καριέρας του ήρθε τον Ιανουάριο του 1938, στο Σπορτ Πάλας του Βερολινου.
Μπροστά σε ένα ηλεκτρισμενο κοινό 20.000 φανατισμενων θεατών αντιμετωπίζει τον θηριώδη Gustav Eder, ένα από τα καμάρια της χιτλερικής Γερμανίας, αήττητο για 7 χρόνια σε όλα τα ευρωπαϊκά ρινγκ.
Ο ίδιος ο Χίτλερ παρακολουθεί τον αγώνα παρέα με τον θρυλικό Γερμανό πυγμάχο Μax Schmelling.
Ο Δημήτρης Παπακώστας, νεαρός φοιτητής της ιατρικής στο Βερολίνο και ένας από τους ελάχιστους Ελληνες θεατές του αγώνα, είχε μεταφέρει στον δημοσιογράφο Δημήτρη Λυμπεροπουλο τις εντυπώσεις του από εκείνο τον αγώνα.
Ανέφερε ότι ο Μικρασιάτης δεν έχασε καμία στιγμή την ψυχραιμία του μέσα σε ένα γήπεδο γεμάτο από σβάστικες που "έβραζε" εναντίον του.
Έμεινε ακλόνητος σε όλους τους γύρους και στον τελευταίο στρίμωξε τον αντίπαλο του σφυροκοπωντας τον με γροθιές.
Με τη λήξη του αγώνα ο Eder ,του σήκωσε το χέρι πριν τον διαιτητή, αναγνωρίζοντας την ανωτερότητα του, ενώ στα μεγαφωνα δεν αναφέρθηκε καν το όνομα του, αλλά αναγγελθηκε με προφανή διάθεση απαξίωση ότι νίκησε "ο Έλληνας".
Ο Χίτλερ δεν ήταν ακόμα εκεί, είχε φύγει για να μη δει, λέει ο Παπακώστας, τη συντριβή του ιδεώδους της ναζιστικής φυλετικής ανωτερότητας από τον σχετικά μικροκαμωμενο μελαμψο Μικρασιατη.
Στην επιστροφή του Χριστοφοριδη στο Παρίσι, τον περίμεναν στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης ο δήμαρχος της πόλης και χιλιάδες Γάλλοι που τον σήκωσαν στα χέρια, αποθεωνονταs, τον άνθρωπο που συνέτριψε τη ναζιστική αλαζονεία δύο χρόνια αφού είχε συμβεί κάτι ανάλογο από τον Τζεσε Οουενς στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936.
Πέθανε στις (19/10) του 1985 στη Γλυφάδα.
Η Γενική Γραμματεία Αθλητισμου δεν έστειλε ούτε στεφάνι στην κηδεία του.
Όπως κι αν έχει, θα έχει πάντοτε την αξια του το γεγονός ότι ένας Μικρασιατης πρόσφυγας έδωσε στον ναζισμό ένα χρόνο πριν ξεκινήσει το αιματοκυλισμα της Ευρώπης αυτό που του ταίριαζε: μια γροθιά στα μούτρα.
