Η άγνωστη αρχή της αναζήτησης συμβατών ανθρώπινων μοσχευμάτων

Όταν η Shirley Nolan παντρεύτηκε τον σύζυγό της James το 1962 ούτε που θα μπορούσε να φανταστεί το μέλλον της και τους απίστευτους αγώνες που θα καλούνταν να δώσει για το παιδί που θα έφερνε μαζί του στον κόσμο, αλλά και χιλιάδες ακόμα παιδιά…

Η Shirley, γεννημένη στο Cookridge της Μ. Βρετανίας, ήταν δασκάλα και το 1969 βρέθηκε για δουλειά στην Αυστραλία. Το 1971 ήρθε στον κόσμο ο γιος της Anthony, ο οποίος πολύ σύντομα διαγνώστηκε με το Σύνδρομο Wiskott–Aldrich, μία σπάνια κληρονομική διαταραχή, για την οποία δεν υπήρχε θεραπεία μέχρι τότε.

Όταν η Nolan έμαθε, ότι ένα άλλο παιδί με την ίδια νόσο βρήκε θεραπεία στο Νοσοκομείο Westminster, έσπευσε με τον γιο της εκεί, ελπίζοντας, ότι το παιδί της θα έχει μια καλύτερη τύχη. Για να κατάφερνε να τον σώσει θα έπρεπε εκείνη ή ο άλλος γονέας να είναι κατάλληλοι δωρητές μυελού των οστών για το παιδί τους. Δεν ήταν, όμως, συμβατοί.

Το επόμενο λογικό ερώτημα έφερε μια τεράστια αλλαγή στην ανθρωπότητα: Θα μπορούσε κάποιος που δεν σχετίζεται με το παιδί να είναι συμβατός δότης;

Οι περισσότεροι αιμοτολόγοι της εποχής δεν συμφωνούσαν με την ιδέα του να ελεγχθούν χιλιάδες άνθρωποι μέχρι να βρεθεί ο ένας συμβατός. Όμως η πειθώς της μάνας που κινδυνεύει να χάσει το παιδί της ήταν καταλυτική!

Από τη στιγμή εκείνη και μετά η Nolan αφιερώθηκε στο τεράστιο project: 300.000 πιθανοί δωρητές έδειξαν ενδιαφέρον τα επόμενα χρόνια –κι όμως ούτε ένας δεν βρέθηκε συμβατός. Το 1979 ο Anthony άφησε την τελευταία του πνοή.

Ο αγώνας της Nolan, όμως, δεν σταμάτησε. Λίγο καιρό μετά ιδρύθηκαν τα Anthony Nolan Laboratories, στη μνήμη του παιδιού, στο Νοσοκομείο Mary Abbot, στο δυτικό Λονδίνο, ενώ για καιρό η ίδια ήταν υπεύθυνη για την συγκέντρωση των πόρων που θα διατηρήσουν τη λειτουργία των εργαστηρίων. Μια γυναίκα απίστευτης ψυχικής δύναμης και πειθούς που δεν δέχτηκε ποτέ το «όχι» ως απάντηση…

Σταδιακά οι αγώνες της βρήκαν αντίκρισμα και μεγάλους οικονομικούς δωρητές: Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 μέχρι σήμερα το μητρώο Anthony Nolan έχει πάνω από 800.000 Βρετανούς εθελοντές δότες, έχουν δημιουργηθεί ανάλογοι σύλλογοι σε όλον τον κόσμο και έχουν γίνει περισσότερες από 1 εκατομμύριο μεταμοσχεύσεις σε όλον τον κόσμο.

Δεν έζησε, όμως, πολύ για να διαπιστώσει το μεγαλείο των πράξεών της. Η Nolan εμφάνισε τη Νόσο του Πάρκινσον και η κατάσταση της υγείας της άρχισε να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Αφού κατέκρινε τους νομοθέτες που δεν επέτρεπαν τη χρήση βλαστοκυττάρων στην έρευνα για τη θεραπεία της νόσου αποφάσισε να αφαιρέσει μόνη της τη ζωή της,

στις 3 Δεκεμβρίου του 2001, (ήταν η δεύτερη προσπάθειά της), έχοντας καταναλώσει ένα ισχυρό κοκτέιλ φαρμάκων.

Το 2008 το Σωματείο Anthony Nolan στη Μ. Βρετανία δημιούργησε την πρώτη τράπεζα κατεψυγμένων βλαστοκυττάρων, επιτρέποντας στις μαμάδες να δωρίζουν αίμα από τον ομφάλιο λώρο και τον πλακούντα τους μετά τον τοκετό, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί σε μεταμοσχεύσεις βλαστοκυττάρων. Χάρη στο Σωματείο περισσότεροι από 4.000 άνθρωποι κατάφεραν να βρουν το μόσχευμα που χρειάζονταν για να ζήσουν.

ΠΗΓΗ https://cb.run/nsdr