Η Ανθούλα Βαφόπουλου Σταθοπούλου ήταν μια Θεσσαλονικιά ποιήτρια με πολύ μαύρο στους στίχους της ειδικά από την στιγμή που η φυματίωση την "χτύπησε" και ήξερε ότι το τέλος ήταν κοντά. Το 1935 στα 27 της χρόνια πέθανε αφήνοντας πίσω ποιήματα και θεατρικά τα οποία σε ένα τόμο τα συγκέντρωσε ο άντρας της και εκδόθηκε με τον τίτλο "Έργα", τον οποίο προλόγισε ο Γρηγόρης Ξενόπουλος.
Το 2004 ο ποιητής Μάρκος Μέσκος ανακαλύπτει κάτι μέσα σε αυτόν τον τόμο, ένα τετράστιχο της ποιήτριας γραμμένο το 1933 και δημοσιεύει στην εφημερίδα "Αυγή" ένα άρθρο στο οποίο σημειώνει:
"...στις σελίδες 106-107 / νέα ποιήματα (προφανώς αδημοσίευτα), υπάρχει και το ποίημα "Μπορεί" - όχι από τα σπουδαιότερά της- ένα ποίημα ατμόσφαιρας και ερωτικής απόγνωσης:
Μπορεί να με πλανέψουν κι άλλες
ακρογιαλιές και δειλινά,
κι αγάπες, ναύρω πιο μεγάλες,
σκλάβα σ' αυτές παντοτεινά".
Ο Τσιτσάνης διάβαζε, έψαχνε, δεν έκανε τίποτε στην τύχη. Και κατάφερε με μία αλλαγή στο πρόσωπο- από πρώτο σε τρίτο- να φτιάξει ένα κωδικοποιημένο τραγούδι. Όλοι να νομίζουν ότι αφορούσε ένα οποιοδήποτε κορίτσι αλλά αν ακούσεις τους στίχους ξέροντας πια την θλίψη της ποιήτριας του μεσοπολέμου, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μια μουσική προσωπογραφία ενός πλάσματος που ακόμα και στο "σκοτάδι της" ονειρευόταν.
ΠΗΓΗ https://cb.run/nsdr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου