Φτάνουµε λοιπόν στο 1928. Για να επανέλθουµε στον τρόπο µε τον οποίο ο Γιάννης Παπαϊωάννου έγινε μυθικός µουσικός. Πιτσιρίκος στην Κίο έπαιζε φυσαρµόνικα κι ύστερα στον Πειραιά, ενώ στους ναυτοπρόσκοπους έγινε σαλπιγκτής. Αλλά η σχέση του µε τη µουσική θα παρέµενε σε εκείνο το επίπεδο, αν δεν ήταν για το ποδόσφαιρο. Ναι, το ποδόσφαιρο! Όπως λέει και ίδιος, «από µικρός είχα το πάθος του αθλητισµού». Ξεκίνησε µε την Πέρα-Κλουµπ στις Τζιτζιφιές της Καλλιθέας κι ύστερα µεταπήδησε ως τερµατοφύλακας στο «Φαληρικό», τον µετέπειτα «Εθνικό Πειραιώς». Ψηλός καθώς ήταν, είχε άριστες επιδόσεις κάτω από τα δοκάρια.
Μία µέρα κατέπλευσαν στον Πειραιά κάποια πολεµικά καράβια. Κατέβηκαν οι ξένοι ναύτες στη στεριά οργάνωσαν ένα φιλικό παιγνίδι µε το «Φαληρικό», να ξαποστάσουν κάπως τα πληρώµατα. Κάποια στιγµή στη διάρκεια του µατς, µπαίνει η µπάλα στη µικρή περιοχή. Πέφτει ο Παπαϊωάννου να την πιάσει, αλλά από πάνω του πέφτει κι ένας από την αντίπαλη οµάδα, ένα «θηρίο» όπως τον αποκαλεί. Αυτό ήταν και το µοιραίο γεγονός της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Κοψοµεσιάστηκε. Τον πήγαν σπίτι σε µαύρα χάλια και έµεινε για µέρες ολόκληρες στο κρεβάτι, ανήµπορος να σηκωθεί.
Η µητέρα του, ένας άνθρωπος που ο µπαρµπα-Γιάννης αγάπησε όσο τίποτα στη ζωή του, αποφάσισε ότι εκείνη µέρα ήταν η τελευταία που ο γιος της έβλεπε την µπάλα. Ξεκίνησαν καβγάδες. Ο µπαρµπα-Γιάννης ήθελε να επιστρέψει στο «Φαληρικό», αλλά η κυρα-Χρύσα ήταν ανένδοτη. Στο τέλος συµφώνησαν.
«Αν θέλεις να σταµατήσω την µπάλα, θα µου πάρεις µαντολίνο!» της είπε ο γιος της.
Ξεκίνησε εκείνη και πήγε και του αγόρασε ένα µαντολίνο. Έτσι έγινε ο Παπαϊωάννου µουσικός. Και θρύλος της λαϊκής μουσικής και των ρεμπέτικων. Από ένα σουτ! Και ένα κακό... μπλοζόν.
ΠΗΓΗ https://cb.run/nsdr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου