Κι όταν η ανάγκη γίνεται Ιστορία, τότε η ιστορία γίνεται σιωπή. Μπήκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ όρθιος και βγήκε με φορείο. Σακατεμένος. Για πολύ καιρό ήταν κατάκοιτος και τον τάιζαν με καλαμάκι...
«Ο Αλκης έπασχε από σπονδυλαρθρίτιδα. Μου το είπε κάποια στιγμή που θεώρησα κατάλληλη να τον ρωτήσω, αρκετά χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία μας, όταν ήμουν πλέον βέβαιος ότι η σχέση μας δεν κινδύνευε από δύσκολες ερωτήσεις.
Το έθεσα ακαριαία και σχεδόν αδιάφορα, σαν να ρωτούσα τι καιρό νομίζει ότι θα κάνει αύριο. Απάντησε στον ίδιο ακριβώς τόνο. Με τρεις λέξεις-γλωσσοδέτες. “Ρευματοειδή και αγκυλωτική σπονδυλαρθρίτιδα”. “Το είχες από παιδί;” πίεσα λίγο παραπάνω τη συζήτηση. “Οχι. Η υγεία μου επιδεινώθηκε ραγδαία στη χούντα “. Μου δέθηκε η γλώσσα κόμπος. Η λέξη που άρχισε να αναβοσβήνει σαν κόκκινο φωτάκι στο μυαλό μου ήταν: βασανιστήρια. Υστερα, η μια λέξη έφερε την άλλη. Δεν το έκανα επίτηδες, οι συνειρμοί μου είναι συνήθως ακούσιοι και ακατάσχετοι. Προκρούστης, φάλαγγα, Σίνης ο Πιτυοκάμπτης, ηλεκτροσόκ. Λέξεις – κόκκινα φωτάκια, αμείλικτα».
Ο Αλκης έπιασε δουλειά ως ασκούμενος δικηγόρος στο γραφείο του θείου του, αδερφού της μητέρας του, Ζήκου Ντίνου. Ο Ζήκος Ντίνος ήταν κομμουνιστής, η χούντα τον έστειλε εξορία, γύρισε το 1970 και άνοιξε το δικηγορικό του γραφείο (Πανεπιστημίου 46, Β’ όροφος), στο οποίο παράλληλα συστεγαζόταν και ένας τομέας του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ. Ο Αλκης συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα. Με την ομάδα του έκρυβαν τους κυνηγημένους σε υπόγεια, τους φρόντιζαν και τους φυγάδευαν στο εξωτερικό. Συνελήφθη το καλοκαίρι του ’72, κρατήθηκε και βασανίστηκε άγρια για πέντε μήνες, πρώτα στην Μπουμπουλίνας και ύστερα στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Δε μίλησε… Κι όταν η ανάγκη γίνεται Ιστορία, τότε η ιστορία γίνεται σιωπή. Μπήκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ όρθιος και βγήκε με φορείο. Σακατεμένος. Για πολύ καιρό ήταν κατάκοιτος και τον τάιζαν με καλαμάκι. Κάποια στιγμή συνήλθε κάπως και επέστρεψε στην ενεργό δικηγορία. Εντάχθηκε στο Κόμμα, στην Οργάνωση των δικηγόρων, και παρέμεινε ενεργό μέλος για πολλά χρόνια. Από το ’74 και μετά άρχισαν τα μεγάλα προβλήματα. Η υγεία του επιδεινώθηκε ραγδαία… Το πάλεψε όσο μπορούσε. Για ένα διάστημα επέστρεψε και στη μάχιμη δικηγορία. Εφυγε απ’ το γραφείο του θείου του και άνοιξε δικό του, στη Βερανζέρου. Παρέμεινε ανοιχτό μέχρι το ’84. Μετά δεν μπορούσε άλλο. Οχι να δικηγορήσει, καλά καλά ούτε να σταθεί όρθιος για πολλή ώρα. Οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Ηταν τότε λοιπόν που ξεκίνησε η καινούργια του εξορία, η εξορία του κλειστού δωματίου, όπως σπαραχτικά την περιγράφει στο “Σαράκι του Ρεμπώ”:
[…] τέσσερις τοίχοι η καινούργια μου εξορία.
Δε φταις εσύ, δε λέει συγγνώμη ο κεραυνός».
Απο το βιβλίο του Μίλτου Πασχαλίδη
”ΑΓΥΡΙΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ Ο Αλκης Αλκαίος που γνώρισα ”
Δημήτρης Μητροπάνος: “Πάντα γελαστοί και γελασμένοι..” – Η θλιβερή ιστορία ενός μεγάλου τραγουδιού
Η μουσική είναι η ζωή μας. Για εμάς που την αγαπάμε πολύ. Αλλά και για όσους δεν την αγαπάνε τόσο η μουσική είναι πάλι μέσα στη ζωή τους. Όταν μια μελωδική μουσική παντρεύεται με έναν υπέροχο στίχο τότε το αποτέλεσμα είναι ένα τραγούδι αριστούργημα, μια τέχνη.
Υπάρχουν τραγούδια ευχάριστα, χαρούμενα, που σου αφήνουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Είναι και άλλα που είναι μελαγχολικά, που αφήνουν μια θλίψη στο πρόσωπο. Είτε ανήκουν στην πρώτη, είτε στη δεύτερη κατηγορία, έχουν ένα κοινό θα λέγαμε. Το αστείρευτο ταλέντο και τη δεξιοτεχνία του στιχουργού, του μουσικού, και έπειτα του ερμηνευτή τους, που με την δική του ιδιαίτερη χροιά τα εγχαράζει βαθιά στη μνήμη μας. Υπάρχουν τραγούδια που γράφτηκαν με αφορμή ένα συγκεκριμένο γεγονός ή ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και αυτό ανεβάζει πιο πολύ ένα τραγούδι γιατί οι στίχοι είναι μια αληθινή ιστορία.
Ένα από αυτά τα βιωματικά τραγούδια είναι το «Πάντα γελαστοί» από τον αξέχαστο Δημήτρη Μητροπάνο. Οι στίχοι είναι του Άλκη Αλκαίου και η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου. Για να δούμε λοιπόν την ιστορία πίσω από το τραγούδι.
Ήταν 14 Αυγούστου 1996, ημέρα μνήμης της κατάληψης της Αμμοχώστου, ημέρα που κηδεύονταν ο δολοφονημένος Τάσος Ισαάκ, ημέρα που νεκρός στο οδόφραγμα της Δερύνειας έπεσε και ο Σολωμός Σολωμού.. Η ημέρα εκείνη θα είναι σίγουρα βαθιά χαραγμένη στην μνήμη των μεγαλύτερων γιατί τα γεγονότα μεταδίδονταν από την τηλεόραση. Στο οδόφραγμα της Δερύνειας είχαν συγκεντρωθεί διαδηλωτές που προσπαθούσαν να προσεγγίσουν το σημείο της δολοφονίας του Ισαάκ. Ομάδα γκρίζων λύκων ήταν και πάλι από την πλευρά των κατεχομένων και ξέσπασαν επεισόδια. Ξαφνικά, ο Σολωμού ξεφεύγει από τους Κυανόκρανους και περνάει στη «νεκρή ζώνη». Με το τσιγάρο στο στόμα, σκαρφαλώνει στον ιστό της τουρκικής σημαίας με σκοπό να την κατεβάσει. Ένας από τους ελεύθερος σκοπευτές του κατοχικού στρατού τον πυροβολεί με αποτέλεσμα ο Σολωμού να πέσει νεκρός.
Η σκηνή αυτή δεν άφησε ασυγκίνητο τον Άλκη Αλκαίου που γράφει τους στίχους για το «Πάντα Γελαστοί». Δεν είναι σίγουρο αν τα γεγονότα αυτά αποτέλεσαν την αφορμή για το τραγούδι, ή εάν η σύνθεση προηγήθηκε και μετέπειτα έγινε η αφιέρωση, καθώς οι ημερομηνίες αφήνουν ανοιχτά και τα δύο ενδεχόμενα, αφού ο δίσκος κυκλοφόρησε το χειμώνα του 1996, περίπου 3 μήνες μετά τα γεγονότα. Στο ένθετο βιβλιαράκι του cd, κάτω από τον τίτλο του τραγουδιού, ο Αλκαίος έχει σημειώσει: «Ισαάκ και Σολωμού και Μαρίνου Μαρτύρων». Αν αναρωτιέσαι για αυτό το «Μαρίνου», είναι γιατί το καλοκαίρι εκείνο υπήρξε άλλη μία δολοφονία. Ο λόγος για τον Χριστόφορο Μαρίνο, κοινωνικό αγωνιστή του λεγόμενου αναρχικού χώρου, ο οποίος έχασε τη ζωή του στις 23 Ιουλίου του 1996, λίγο πριν τα γεγονότα της Κύπρου.
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Της νύχτας οι αμαρτωλοί και της αυγής οι μόνοι
θέλουν βαρύ ζεϊμπέκικο και νευρικό τιμόνι
σε τόπους τριγυρίζουνε σβησμένους απ’ το χάρτη
για μια σταγόνα ουρανό για μιαν αγάπη σκάρτη
Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι
Τα νιάτα μας διαδρομή Αθήνα Σαλονίκη
μια πόλη χτίσαμε μαζί κι ακόμα ζω στο νοίκι
έπεσα να σ’ ονειρευτώ σε ψάθα από φιλύρα
κι είδα πως βγάζει η νύχτα φως και τ’ όστρακο πορφύρα
Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι
Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου